Afakan

​bir kaç saat oldu
sıkılmaktayım
ellerim terlemekte
peronların arasında
gel ve git yüz adım
her inen yolcuda senin hayalin
ve gölgen kalabalığın ortasında
bir heyecan bir yürek yangını
ha şimdi inecek ha şimdi gelecek
kucaklaşmalar öpüşmeler ve gözyaşları arasında
bir ben mahsun ve kimsesiz
bir ben ağlamaklı şikayetsiz

İstanbul arabalarında sen yoktun sevdiğim
ve olmayacaktın hiç bir zaman
ben sevdiğine hasretle sarılmayı bekleyen genç
başım eğik ayrılacaktım
hüzünlü bir temmuz akşamı
adana otogarından…

Mehmed Arif